Hij wil de deur niet dichtslaan, maar hij kan niet anders. Hij moet eruit, het moet eruit. De avond valt, met elke stap wordt het donkerder.
Even stopt hij. Zijn hand om de aansteker, toch blaast de wind de vlam steeds uit. Pas bij de vierde keer brandt zijn sigaret.
Geen idee waarheen, maar weg van huis, weg van thuis. Hij trekt zijn capuchon verder over zijn hoofd, verstopt zich voor zijn gedachten.
Hij steekt over.

Vanuit een ooghoek ziet hij nog iemand oversteken. Hij houdt in, versnelt toch om diegene voor te blijven en komt precies naast haar te lopen.
Dit is zijn plek, zijn tempo. Nu niet toegeven. Vanavond is voor hem.

Hij hoort haar hakken klakken, ziet haar rok wapperen. Zijn ogen gericht naar de stoep twee meter voor hem. Zijn handen in zijn zakken, ze worden vuisten, hij duwt ze dieper weg.

Klik-klak, stap-stap, klik-klak. Ongemerkt moet hij haar ritme hebben overgenomen. Het maakt hem nog bozer. Hij wil niet meer samen, hij kan niet meer samen. Hij kent deze vrouw niet, hij kent zijn vrouw niet meer.

Ze slaat de hoek om, gaat weer naar haar leven. Hij zoekt het zijne.

De inspiratie kwam van Sannekes blog.

Geplaatst door
15 december 2015, 17:18