Vincent wilde zijn wensen niet op zijn kinderen projecteren, maar wat vond hij het fijn als regelmatig de appels niet ver van de boom bleken te vallen. Het is toch net wat makkelijker juichen als je het spelletje zelf kent, je wordt automatisch trots als je kinderen op school in dezelfde vakken uitblinken en het is gewoon heerlijk om je jeugd te herbeleven en je kinderen steeds een paar stappen voor te zijn, omdat je weet wat er komen gaat.
Dus toen Marjolein een lezer bleek, ging Vincent met haar naar de bibliotheek en mocht ze elke twee weken in de stad een boek kopen. Want oh, wat kende Vincent dat verdwalen in verhalen toch goed, het verslinden van alles wat letters heeft en je volledig afsluiten voor alles wat zich buiten de kaft bevindt. In de supermarkt rende Marjolein direct naar de tijdschriften, waar Vincent haar met een volle kar oppikte. Wat ze voor haar zesde verjaardag zou krijgen, was voor Vincent dan ook duidelijk.
Het weekend begon voor Marjolein vanaf dan elke week met direct na school de nieuwe Donald Duck van de mat pakken. Ze groef zich in op haar hoek op de bank en was pas weer aanspreekbaar als alles gelezen was. En Vincent? Die vertelde haar niet dat hij de brievenbus op donderdag leegde en op vrijdag zelf weer vulde. Elke donderdagavond zat hij in Duckstad.
Uit het leven van… zijn volledig fictieve verhalen. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.