Het is aan het eind van de zomer, het zonlicht schijnt door het raam op mijn achterhoofd. Ik geef mijn zusje de fles. Aan hoe ik haar vasthoud, hoe ik de fles vasthoud en hoe ik op de bank zit kan ik zien dat ik het spannend vind.
Ik hou van deze zwartwitfoto. Doordat de kleur ontbreekt en de foto niet superscherp is, is het alsof ik niet alles kan zien. Ik mag dingen invullen. Ik hou van dingen invullen, het is net als lezen. Iemand anders heeft iets gemaakt, maar doordat je zelf het plaatje compleet moet maken, is het ook van jou.
Het moet een koudere dag zijn, ik draag een shirt met lange mouwen en een spijkerbroek. Ik ben anderhalf of eerder bijna twee. En ik ben de grote broer. Ondanks dat ik me zo te zien erg moet concentreren, ben ik duidelijk trots. Op mijn zusje en op het feit dat ik haar al de fles mag geven. Alleen mijn zusje en ik op de grote bank met de jarenzeventigbloemetjes, geen papa, geen mama.
Mama was er wel, zij maakte de foto. Hij hangt nu bij mijn ouders in de gang en iedere keer dat ik hem zie, wordt de herinnering meer van mij. Steeds als mijn moeder mij ziet kijken, vertelt ze hoe zij dat beleefde, hoe trots ze toen was op haar kinderen, op het feit dat ze moeder was. Ze vertelt over hoe fris de dag was, ondanks dat de zon scheen. Ze vertelt dat haar wereld kromp tot onze wereld, tot wij drieën in de kamer, tot het beeld dat ik op de foto zie. Ze wilde het moment vangen door een foto te maken en zelden is haar dat zo goed gelukt als toen. Iedere keer als zij deze foto ziet, voelt zij zich weer 32, net moeder van twee kinderen, op een koude dag aan het eind van de zomer.
Nu denk ik ook wel eens aan dat moment als ik niet op bezoek ben, zie ik voor me hoe ik mijn zusje de fles geef. Ik voel de spanning in mijn armen, de frons in mijn voorhoofd. Ik was te klein om het me echt te kunnen herinneren, maar is dat erg? Is een herinnering op basis van een foto en de verhalen van mijn moeder minder waard dan een moment dat je bewust beleefd hebt? Ik vind van niet.
Uit het leven van… zijn volledig fictieve verhalen. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.