“Nu mogen jullie allemaal je vader of moeder in het water gooien om samen te watertrappelen! Met hun normale kleren aan!”
Het was het einde van Liekes zwemexamen en ze rende naar haar ouders toe. Lambèrt hoopte dat ze Monica zou kiezen, maar natuurlijk trok ze aan zijn arm.
“Papa, jij moest elke week aan de kant zitten, nu mag je mee!”
Haar vragende blik maakte hem week. Zo erg kon het niet meer zijn, dacht hij, en hij liet zich in het water vallen.
Zodra hij onder water kwam, raakte hij in paniek. Hij zou nooit op tijd boven komen, zijn adem stokte al. Hij opende zijn mond, het water gutste naar binnen. Hij sloeg zijn armen wild om zich heen, raakte een ander lichaam en zodra zijn hoofd boven water kwam, gierde zijn adem..
Liekes hoofd stak net boven het wateroppervlak en ze lachte naar hem. Ze was veel rustiger dan hij. Lambèrt dacht iets van trots te zien. Trots op zichzelf en trots dat ze daar met hem was.
Lambèrt kon zich wild trappelend net boven houden, probeerde zijn paniek voor haar te verbergen. Het restantje nooit afgemaakte zwemlessen van dertig jaar geleden hield hem boven water en het lukte hem zelfs naar de kant te komen en uit het zwembad te kruipen.
Lieke huppelde voor haar ouders uit naar de auto, het zwemdiploma meezwaaiend. Monica gaf Lambèrt een arm en een kus op zijn wang. “Ik ben trots op jullie,” zei ze. “Ik vond eigenlijk dat jij ook eindelijk je zwemdiploma verdiende. Maar bij B spring ik wel met haar in het water.”
Uit het leven van… zijn volledig fictieve verhalen. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.