Uit het leven van Kaj Dankert

Het was feest en daarom durfde Kaj geen thee te bestellen. Maar voor bier vond hij het te vroeg en dus bestelde hij cola. Het werd Pepsi. Kaj baalde. Door de stress was hij vergeten te vragen wat ze schonken. Nu voelde hij zich nog ongemakkelijker. De mensen om hem heen spraken met de zachte g uit zijn jeugd, ook al was dit niet zijn stad.

Twee weken geleden scrolde Kaj door zijn spam. Hij zag de naam van een oud-klasgenoot als afzender en ‘Uitnodiging’ als onderwerp. “Vast nep,’ dacht Kaj en klikte er toch op. Als dit spam was, was het verdraaid goed gedaan. Hij herkende Tom, ook al had hij hem zeker vijftien jaar niet gezien. Tom was ouder dan toen hij ze elkaar nog zagen, maar de foto was duidelijk niet recent. Tom werd veertig en dat moest groot gevierd worden. Ene Mariëlle (zijn vrouw? Vriendin? Collega?) organiseerde daarom een feest. Of Kaj wilde laten weten of hij kwam.

Kaj had geen idee waarom hij uitgenodigd was, maar hij moest maar eens gek doen. Kaj klikte op Beantwoorden. Hij zou er zijn.

Het regende toen Kaj aankwam. Het café was gevuld met mensen die hij niet kende. Ze zaten aan tafeltjes zoals dat je in een café aan tafeltjes zit en leken elkaar ook niet te kennen. Kaj liep weer naar buiten, pakte zijn telefoon en zag dat hij toch goed zat. Met zijn blik op zijn schoenen liep hij weer naar binnen. Bij de wc’s zat nog een deur, met daarachter een zaaltje.

Er waren nog niet zo veel mensen. Links was een podiumpje, rechts een bar. Kaj herkende niemand. Hij nam de kruk in de hoek bij de bar. Zo zag hij iedereen en zou hij niet opvallen, dacht hij. De mensen druppelden door de deur naar binnen. Er werd omhelsd, gezoend en gelachen. Iedereen leek elkaar te kennen, maar niemand groette hem. Kaj vroeg zich af of hij wel op het juiste feest was. Zou er nog een zaaltje zijn?

Net toen zwaaide een vrouw naar hem. “Kaj toch? Leuk dat je er bent! En je hebt het beste plekje!” Kaj lachte terug en wilde roepen dat hij zo alles in de gaten kon houden, maar de vrouw – Mariëlle, gokte hij – had zich alweer omgedraaid en knuffelde een nieuwkomer. Kaj keek nogmaals rond en dacht Tom te herkennen. Hij was zeker ouder dan op de foto, maar ook het middelpunt van een groepje. Dat moest hem wel zijn.

En nu stond hij hier, met een drankje dat hij liever niet op wilde drinken. Hij was trots op zichzelf dat hij gegaan was, maar vroeg zich ook af of hij al beleefd kon gaan. Hij zou zich even naar Tom moeten worstelen, feliciteren en dan kon hij weer de trein terug nemen.

Kaj keek rond, toen er iets door de boxen kraakte. Het was Tom, die iedereen voor zijn of haar komst dankte. Het was tijd voor een kort programma. Want nu hij veertig werd, mocht het leven ook wel op zijn manier gevierd worden. Hij riep een vriend naar voren, die achter een piano ging zitten. Bij de eerste aanslag zag Kaj dat mensen elkaar vastpakten. Het was een melancholisch nummer, blijkbaar uit de streek. Schouder aan schouder werd het meegezongen. Kaj zag de ruggen een worden. Het raakte hem.

Bij het tweede liedje sloeg zijn buurman een arm om hem heen. Een halfvol bierglas proostte tegen zijn colaglas. De man zong hard mee, wiegde op de maat en dwong Kaj in zijn ritme mee. Dwingend, met een zachte hand, zoals je doet bij vrienden die je al je hele leven kent. Je bent niet meer alleen, je bent de groep.

Kaj bestelde tien bier en begon uit te delen. Het was niet belangrijk waarom hij uitgenodigd was. Het was belangrijk dat hij er was.