Ze had eerst niet in de gaten dat ze het was. Maar de likes op haar sportfoto’s namen toe en iemand wees Elisa op een blogpost, waarin ze bij de tien beste fitgirls van het land werd genoemd. Ze moest grinniken en had de neiging de link naar haar gymdocent van de middelbare school te sturen. Die had vast ook nooit gedacht dat Elisa een sportrolmodel kon worden.

Het gaf haar een extra reden om nog harder te sporten, nog beter op haar eten te letten en net iets meer aandacht aan haar foto’s te besteden. Het werkte. De volgers namen toe, de likes navenant, ze werd door merken benaderd om reclame te maken en jonge meisjes noemden haar een voorbeeld. Elisa bouwde aan een carrière en ze voelde zich goed.

De eerste haat-DM’s weet ze nog aan jaloezie. Maar dat er mensen vielen over een reep chocolade op de achtergrond en haar ongezond noemden, stak haar. Ze ging nog beter op haar foto’s letten en creëerde de perfecte versie van zichzelf. Altijd haar linkerkant op de foto, liefst iets van boven. Wangen inzuigen, buik naar binnen en alleen nog maar gewichten, fietsen of groen eten. De volgers namen toe, de likes navenant, ze had een vast inkomen en jonge meisjes aanbaden haar. Maar Elisa voelde zich niet meer zo goed als eerst.

Na de middagtraining (1.653 likes binnen 53 minuten na het plaatsen van een foto van haar buikspieroefening, die ze zeven keer over had moeten doen voor ze er perfect op stond) liep ze de supermarkt in. Op de automatische piloot pakte ze wat rauwkost. Ze was chagrijnig, maar wilde dat niet laten zien en lachte als altijd. Ook daar werd ze om geprezen op social media.

Bij het chocoladeschap kon ze zich niet beheersen en ze legde een reep onder in haar mandje. Dit had ze vanavond nodig. Aan de kassa legde ze de reep onder de zak rauwkost. Ze kon hem zelf bijna niet zien liggen. De caissière pakte het beurtbalkje, groette Elisa en begon haar boodschappen te scannen. Hoe dichter ze bij de rauwkost kwam, hoe zenuwachtiger Elisa werd. Nog twee dingen, nog één, de rauwkost werd gescand en toen de chocolade. Elisa hoorde zichzelf al zuchten van verlichting toen de caissière zei: “Voor wie is die chocolade straks? Want jij eet dat toch niet meer? Dankzij jou ben ik ook gestopt met snoepen.” Ze hoorde de caissière niet, ze hoorde haar ouders en voelde zich weer zestien en betrapt.

Ze liep weer de supermarkt in, rechtstreeks naar de wijn, daarna naar de chips en pakte bij het vlees shoarma, broodjes en knoflooksaus. Elisa wist wat ze die avond ging doen. Haar Instagram werd verwijderd. Ze hoefde die zesentwintig duizend ouders niet meer. Ze was verdomme volwassen en bepaalde zelf wel wat ze deed.

Geplaatst door
20 februari 2018, 16:20

Uit het leven van… zijn volledig fictieve verhalen. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.