“Goedemorgen, Dirk. Wie heb je vandaag meegenomen?”
Tanja glimlachte terwijl ze spullen op zijn dienblad aansloeg. Twee ontbijtjes voor één euro, maar ze wist dondersgoed dat hij ze allebei zou opeten. Op zijn vaste plekje, vanwaar hij een mooi zicht had naar buiten én de mensen in het restaurant kon zien. Ze wist ook dat hij om negen uur negenenvijftig op zou staan en de winkel in zou lopen.
Ze kenden hem allemaal. Olaf en Monique, die vaak bij de banken stonden. Daar zat hij meestal de eerste anderhalf uur. In het begin nam hij wel eens een tijdschrift mee, maar dat voelde toch ongemakkelijk. Nu ging hij van de ene naar de andere bank en bij allemaal deed hij alsof hij ze uitprobeerde. Per bank vijftien minuten, elke week nam hij vijf andere, de zesde was de Nockeby. Die vond hij veruit het lekkerst zitten.
Daarna terug naar het restaurant, twee kopjes koffie. Weer terug naar de winkel, nu waren de fauteuils aan de beurt. Deze hoek was ongezelliger, langer dan een uur hield hij het hier niet uit. Tenzij Marjolein er was. Dan vergat hij de tijd nog wel eens.
Rond lunchtijd was het echt druk in het restaurant. Elke week probeerde hij iets anders te nemen. Wel was het jammer dat er vaak mensen op zijn plaats zaten, waardoor hij telkens ergens anders moest zitten. Maar hoe meer mensen, hoe meer er ook te zien was. Alleen als hij moest vragen of hij ergens bij moest zitten, maakte hij dat hij zo snel mogelijk at. Wel binnen het nette natuurlijk. Zijn tafelgenoten mochten geen verkeerd beeld van hem krijgen.
’s Middags verdeelde hij zijn tijd tussen de kantoormeubelen en de slaapkamers. Dan ging hij zogenaamd matrassen testen. Hij wist dat als Tarek werkte, hij zijn ogen even dicht kon doen. Als andere klanten hem op die slapende man wezen, speelden zij een spelletje waarbij Tarek hem boos wegstuurde, maar tien minuten later gewoon weer lachend op zou wachten.
Alleen de kinderafdeling sloeg hij over. Hij voelde zich daar als alleenstaande volwassene toch wat misplaatst.
Om vijf uur precies was hij weer in het restaurant. Dan had hij een half uur om zijn Zweede gehaktballetjes op te eten. Ook nu zag hij weer bekende gezichten. Gezinnen, jongere en oudere stelletjes, mensen in hun eentje: velen kenden eenzelfde ritueel als hij. Maar niemand die hij zowel bij het ontbijt, de lunch als het diner zag.
Beneden kocht hij een ijsje na. Buiten draaide hij zich nog even om. Nog zeven nachtjes en dan kon hij weer voor een dag naar huis.
Uit het leven van… zijn volledig fictieve verhalen. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.