Abdels oom had patat gehaald. Veel te veel patat, zag Abdel, voor met zijn zessen. Maar wat gaf het. Ze aten patat!
Net toen hij zijn eerste hap wilde nemen, maande oom Abdel en zijn neefjes te stoppen. “Voordat jullie gaan eten, wil ik even zeggen dat dit een wedstrijd is,” liet zijn oom weten en hij schepte iedereen nog twee scheppen patat op.
Een wedstrijd! De jongens wachtten vol spanning op wat oom nog meer te vertellen had.
“Wie het eerst zijn bord leeg heeft,” en hij schepte nog meer op, “krijgt een prijs. Een geheime prijs! Klaarvoordestartaf.”
Verrast begonnen de jongens te eten. Hele handen vol patat propten ze in hun monden. Abdel kon nog met moeite kauwen, maar met mayo ging het iets sneller. Hij zag dat hij een lichte voorsprong had en deed nog beter zijn best, deed nog meer mayo in zijn mond.
Er lagen nog ongeveer twee handen op zijn bord. Abdel was blij dat het einde in zicht was, want hij begon behoorlijk vol te raken. Alleen zijn oudste neef was nog een bedreiging. Toch lukte het Abdel zijn laatste happen iets eerder in zijn mond te proppen en al doorslikkend schoof hij zijn bord naar voren. Gewonnen!
“We hebben een winnaar,” riep zijn oom. “Iedereen kan stoppen! Abdel, wil je even naast me komen staan?”
Bij het opstaan voelde Abdel zich een beetje misselijk, maar de trots won. Zijn oom legde zijn hand op zijn schouder. Hij had zijn neefjes verslagen. Sommigen keken teleurgesteld naar hun halfvolle borden. Ze konden het niet lijden dat ze van hem, de kleine Abdel, verloren hadden.
“Je bent natuurlijk nieuwsgierig wat je gewonnen hebt?”
Abdel knikte iets te gretig, terwijl zijn oom een bord pakte en wat patat erop deed.
“Je prijs. Een tweede portie.”
Abdel haalde net op tijd de wc, terwijl hij zijn neefjes in de keuken hoorde lachen.
Uit het leven van… zijn volledig fictieve verhalen. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval.