Ik had vanochtend enige moeite met uit bed komen. Wilde 5 minuten snoozen, maar zonder bril verzette ik eerst twee keer de tijd in plaats van het alarm en bleven er na correctie hiervan nog 2 minuten snoozetijd over. Aankleden, boterham eten, tanden poetsen en dan met enige tegenzin jas aan en sleutel in de achterdeur gestoken.

Flits!

‘Huh,’ denk ik terwijl ik naar de onbewolkte lucht kijk. ‘Onwee-‘ GGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGGG! De rest van mijn gedachte wordt overstemd door een enorme donder die als een golf over ons huis heen komt en niet meer ophoudt.

Ondertussen heb ik de deur opengedaan, vanwege het onheilspellende geluid weer gesloten en weer geopend. Want als er een explosie zou volgen, moeten de ruiten natuurlijk niet springen! Zo leer je jezelf om 7.00 ’s ochtends kennen; als er een ramp gebeurt, sta ik als een soort debiel een schuifpui open en dicht te doen.

Die explosie komt niet. Via twitter komen Tijmen en ik er snel achter dat het een ontploffing in de de electriciteitscentrale in Nijmegen te zijn, waar inmiddels wat witte rook een armetierig zwarte rookpluim was opgevolgd. Aangezien dat er minder bedreigend uitziet en het aanhoudende geluid geen instortende brug meer kon zijn, lijkt het me handig te profiteren van mijn hartslag tussen 150 en 200 door op de fiets naar mijn werk te springen. Tijmen staat echter driftig met zijn telefoon te zwaaien: BNR meldt op twitter dat ramen en deuren dicht moeten! Met als enige zeer zwakke argument dat ik poli heb, stap ik toch op mijn fiets. Je kunt immers niet ‘omdat twitter het zegt’ twintig patiënten en een paar collega’s in de kou laten zitten. En ik hou mezelf voor dat die dampen heus zo giftig niet zullen zijn. Onderweg blijkt er op een subtiel brandluchtje na niks veranderd, iedereen fietst of rijdt gewoon naar zijn werk. Er komt welgeteld één brandweerauto langs. Alleen dat continue gebrul alsof er een straaljager boven je hoofd hangt…

Het was een bizarre gewaarwording dat als er een ramp lijkt te gebeuren (achteraf bleek het gelukkig reuze mee te vallen; geen gevaarlijke stoffen, geen gewonden), iedereen stoïcijns doorgaat met de dagelijkse routine, inclusief mezelf. En dan kan je misschien zeggen dat er geen alarm afging en er het eerste uur geen officiële berichtgeving was, maar ik denk dat dat niks had uitgemaakt. Tegen beter weten in gaat iedereen als een gewoontedier door waar hij/zij mee bezig was. Eerlijk gezegd denk ik dat ik zelfs kwaad op Tijmen had kunnen worden als hij mij écht had proberen tegen te houden. Wonderlijk…