November, het bracht niet helemaal wat ik gedacht had. Ik zou natuurlijk weer jarig zijn en een mooi feest geven, maar bovenal zou ik meedoen aan NaNoWriMo, in één maand 50.000 woorden van mijn verhaal schrijven. Eigenlijk al een droom die uit zou komen, want met zoveel tekst heb je een mooie basis voor een boek.

Tot en met mijn verjaardag (13 november) was er niks aan de hand. Ik kreeg het briljantste cadeau dat ik kon krijgen, lag keurig op het schema van 1667 woorden per dag en er ontrolde zich zowaar nog een interessant verhaal ook. Het was af en toe worstelen, dat wel. Met de tijd, met de personages, met het verhaallijn, met mijn zelfvertrouwen. Maar ik kwam steeds alles te boven, alleen of met behulp van anderen. Dus toen ik op 15 november de kaap van 25.000 woorden rondde, had ik ook goede hoop dat ik het zou halen.
Alleen jammer dat ook op 15 november een virusje mijn leven binnensloop. De eerste dagen zorgde het voor hoofdpijn en vermoeidheid. Het feestje kon ik nog houden, maar het schrijven ging op halve kracht. En na vijf dagen werd de hoofdpijn aangevuld door koorts, waardoor er helemaal niks meer van schrijven kwam.

En nu is het 30 november. De laatste dag van de maand en ik ben nog net zo ver als tien dagen geleden. Zowel met de koorts als met het verhaal. Hoe weinig ik hier ook aan kan doen en hoe lief iedereen ook zegt dat het mijn schuld niet is, het voelt toch als een nederlaagje. Inderdaad, wel een verkleinwoord. Want wat er ligt, dat biedt mogelijkheden. De basis van het verhaal was ook met 30.000 woorden bijna rond en ik mag de komende tijd gaan schrijven, schrappen en herschrijven.
Moet wel eerst dat virus mijn leven verlaten. Maar dat zal vast lukken.