Dit was november. (2)
Toen Tijmen vertelde dat hij mee ging doen aan #nanowrimo vond ik dat een
prima plan. Ik had het namelijk druk zat en zag liever een woest
typende dan een aandacht-tekort-komende mopperende echtgenoot. En
daarnaast zag ik het als externe motivatie voor mijn eigen project
van het najaar.
Naast mijn werk als medisch specialist in opleiding tot orthopedisch
chirurg (alias AIOS) ben ik ook bezig met promotieonderzoek. Deze
combinatie wordt geïnterpreteerd van ‘Jij doet toch een gecombineerd
traject?’ (als in je vrije tijd promoveren een gecombineerd traject
noemt wel ja) tot ‘you are a sort of triple agent’. Met
andere woorden, het is druk, zeker als je jezelf met enige regelmaat
een deadline oplegt. En mijn project voor het najaar (lees november)
was mijn promotie afschrijven. De artikelen zijn namelijk allemaal
klaar en (op één na) gepubliceerd. Dus hoefde ik er volgens mijn
begeleider ‘er alleen nog maar een nietje door te slaan’. Dat is
eufemistisch voor een introductie en discussie te schrijven… Na 5
jaar onderzoek ben ik nog steeds een optimist en denk ik dat ik dat
in een maand wel kan, als ’triple agent’ naast mijn 40-urige
werkweek, diensten, het moederschap, hardlopen en sociale
activiteiten. Ik had toch tijd over, want leuke echtgenote zijn was niet nodig in
november, aangezien Tijmen 1667 woorden per dag aan het schrijven was.
Bovendien, als Tijmen 50.000 woorden in een maand kon schrijven naast
al zijn gewone bezigheden, dan kon ik er zéker een stuk of 5000
schrijven, dat was namelijk maar 10% van zijn hoeveelheid!
Dus ik volg exact het schema van Tijmen, elke dag 10% van zijn
hoeveelheid schrijven. Het is goed te doen, ik word maar een klein
beetje jaloers op al zijn sociale media-ondersteuning (er zijn zelfs
dagelijkse bellers om hem te motiveren). Maar wat gebeurt er
halverwege de maand? Tijmen wordt ziek! En van 1 dag niet schrijven,
worden het er twee, drie en ineens bijna tien dagen niet schrijven.
Druk met sapjes, thermometer en hoofdhuidmassages stokt ook mijn
project, ik kan uiteraard niet rücksichloss doorgaan terwijl mijn
eega in bed ligt te ijlen van de koorts!
Dus nu is het december en moet ik noodgedwongen mijn deadline opschuiven
en na 5 jaar nog één maandje credits vragen bij mijn echtgenoot
(‘Ja schat, ik moet echt elke avond werken’)…