Zware kost

Na de eerste zelf-gekookte maaltijd in Ottawa heb ik het met Koosje Jans over van alles en nog wat. Tijmen rijdt ondertussen zijn eerste tijdrit, 48hr na aankomst in Ottawa.

We hebben het over familieleden die overleden zijn aan kanker. En vervolgens over het moment dat mijn vader kanker kreeg (en daar gelukkig wel volledig van genas). Ik vertel dat ‘opa Gidi’ voor de behandeling een aantal weken in Amsterdam in het ziekenhuis moest liggen.

KJ: ‘Was opa Gidi toen nog een kindje?’
Ik: ‘Nee, opa Gidi was geen kind meer. Ik wel, ik was toen 12 jaar. (…) Ik bleef dan samen met mijn zussen thuis terwijl hij in Amsterdam in het ziekenhuis lag.’
KJ: ‘En wie paste er dan op jullie?’

Pfoeh… twintig jaar na dato mijn dochter horen vragen wie op de twaalfjarige José ging passen (mijn moeder was enkele maanden eerder overleden). Best zware kost na de maaltijd…

Ik: ‘Niemand, we waren met z’n drietjes samen thuis. We kookten zelf en gingen ook gewoon naar school. Er kwamen natuurlijk ook regelmatig mensen helpen.’
KJ: ‘En wisten jullie dan hoe je moest koken? (…) Wist jij al wat er in pannenkoeken moest?’
Ik: ‘Ja, dat wist ik toen wel. Weet jij het ook?’
KJ: ‘Ja, eieren… melk…. meel, en… (kijkt ondeugend) pudding! Haha grapje!’