Na een gesprekje tussen twee operaties door werd José door een collega uitgenodigd om op zijn cottage langs te komen. Het lag best wel pittoresk bij een meertje, zei hij. Zouden Koosje Jans en ik ook wel leuk vinden, dacht hij.

Maar omdat ik nu op een trainingskamp van een jaar ben, moest ik wel fietsen. Omdat mij door andere fietsers bezworen werd dat het na Perth (zo’n negentig kilometer van ons huis) fietsen niet meer te doen was, pikte José mij daar op. Was de weg ernaartoe een hel (grijze hemel, 90 kilometer wind tegen, één lange, saaie weg), het dorpje zelf was hartstikke leuk. Mooie huisjes, levendig. Maar ja, we zijn vergeten foto’s te maken.

Omdat we iets te vroeg waren, gingen we bij een ander meertje lunchen. Door de fietstocht had ik reuzehonger en José had heerlijke boterhammen mee, fruit, groente, mueslirepen, limonade en cola. En pittoresk, dat meertje! Mooi water, oplopende kanten, dichte bossen. Maar helaas, we hebben er geen foto’s van.

Het laatste stukje van de autorit voerde ons door achterafweggetjes naar een 21 kilometer lang meer, nog mooier dan het meer waar we geluncht hadden. Josés collega stond ons met zijn gezin al bij de steiger op te wachten. We gingen met de boot, want zijn cottage lag aan de andere kant van het meer. Met idyllisch doe ik het tekort. Zelfgebouwd houten huis, eigen steiger, vogeltjes, eekhoorns, geen muggen, alles. Helaas, je raadt het al: geen foto’s.

Dus dat ik die middag voor het eerst gewaterskied heb: je moet het van me aannemen. Dat Koosje Jans als een waterratje aan het zwemmen was: er is geen bewijs. Dat ik op een quad in het donker door het bos gecrosst heb: geloof me maar gewoon. Dat we na lang tafelen besloten te blijven overnachten: het is echt zo. En helaas ook geen foto’s van het prachtige siervuurwerk dat Josés collega afstak terwijl wij op een bootje onder de sterrenhemel dobberden.

Gelukkig bewijzen de paar foto’s die we wel genomen hebben dat we echt een op en top Canadees weekend hadden.

Geplaatst door
13 september 2015, 03:15