Het kostte me nachten slaap. Want welke fietsen zou ik mee naar Ottawa nemen? Er konden slechts drie fietsen mee en er hingen er toch echt zes in de schuur. José wilde haar fiets graag mee en dus had ik nog slechts ruimte voor twee fietsen. En ik kies liever tussen mijn kinderen dan tussen mijn fietsen.
Via Marc had ik al een en ander over de wielrenscene gehoord. Elke week een tijdrit en in de herfst een korte, maar heel toffe veldritserie. Maar wat dan te doen met de wegtrainingen? Die konden ook wel op de crossfiets. En een overdekte baan heeft Ottawa niet, dus de keuze was gemaakt. Hoefden we in Ottawa alleen nog maar een fietskar te kopen, dan waren we echt mobiel.
Ideaal, want zo kon ik snel mensen leren kennen. José heeft immers haar werk en Koosje Jans school, maar wat zou mijn sociale leven zijn? Gelukkig kent Marc echt iedere wielrenner in Ottawa. Binnen twee dagen reed ik mijn eerste tijdrit, de zaterdag erop reed ik met een snelle trainingsgroep mee en op dinsdagavond werd ik meegenomen naar het lokale trainingswedstrijdje. Daartussen wat tochtjes in mijn eentje en op zondag met José en Koosje Jans op pad en ik kom mijn tijd wel door.
Ottawa is bovendien prachtig om te fietsen. Zeker Gatineau Parc is een juweeltje voor de sportieve fietser. Heuvels als in Zuid-Limburg en ideaal om met Koosje Jans een dag in door te brengen – nu ja, bijna ideaal, want toch best zwaar. In de vallei is het iets vlakker, maar ook daar moeten de kuiten met enige regelmaat aan de bak. Net als bij Nijmegen een prima evenwicht dus.
Ook de fiets als vervoersmiddel werkt super in Ottawa. In de hele stad liggen prima snelfietspaden. Een beetje als de knooppuntenroutes: niet geschikt om op te racen, maar als je fiets wil chillen is het geen probleem. Even op en neer naar de Ikea (slechts 18 kilometer heen en weer 18 terug) om drie flessen limonadesiroop te halen is zo best te doen. Op zondagochtend worden zelfs enkele grote wegen autovrij gemaakt, waar wij als gezin gretig gebruik van maken. Een rondje door de stad is dan slechts vijftig kilometer. Met de fietskar een prima krachttraining en José doet wat intervaltrainingen. Want in september wil ze haar debuut als veldrijdster maken. Canada doet rare dingen met een mens, want wie had dat ooit gedacht?
Dus: leuke mensen, prima faciliteiten, bijna altijd zon, prachtige omgeving. Heeft het dan ook nadelen? Ja, in vier weken tijd ben ik vier kilo afgevallen. We zijn hier nog 53 weken, dus ik heb slechts zestien kilo speling. Dat wordt spannend.
