Waarschijnlijk zijn er meer ouders die dit doen: in aanwezigheid van de kinderen Engels praten zodat die koters geen idee hebben waar het over gaat. Zo ook in ons gezin sinds Koosje Jans heeft leren praten. De laatste roddels, intieme gesprekken, verrassingen voor de kleine meid: door naar het Engels te schakelen konden we gewoon doorkletsen en hoefden we ons niet af te zonderen of te wachten tot we even met zijn tweeën waren.
Totdat ik van de week aan José vroeg of we ook een dessert (op zijn Engels) zouden eten.
“Yes,” riep de kabouter. “I want a dessert!”
We kwamen niet meer bij. En natuurlijk aten we een toetje, maar we vertelden haar ook dat het jammer is dat we geen geheimtaal meer hebben omdat zij nu Engels leert. Dat we nu niet meer stiekem dingen tegen elkaar konden zeggen die Koosje Jans niet mocht horen.
“Ja, want ik kan al Engels. En Frans leer ik ook!”
Ik vertelde dat dat niet zo veel uitmaakt, want ik spreek geen woord Frans.
“Jij wel, mama?,” vroeg Koosje Jans.
“Ja, ik spreek het wel een beetje. Van op de vakantie in Frankrijk, weet je nog?”
Een grijns verscheen op Koosje Jans’ gezicht. “Dan hebben wij ook een geheimtaal, voor als papa het niet mag horen!”