Dit weekend werd het pijnlijk duidelijk dat we de Nederlandse festivals missen. De halve Twitter-tijdlijn was gevuld met #ll15, waardoor we zowel meegenoten (dank @justinevdberg voor de eet-tags!) als groen van jaloezie een deken over ons hoofd trokken toen bleek dat we de livestream niet konden volgen (ja, we weten dat er VPN-dingen bestaan die dat omzeilen). Gelukkig bleken we ’s avonds 18 minuten van het concert van Paolo Nutini te kunnen kijken en ondertussen konden we @felicehofhuizen spammen met hoe vaak zij in beeld kwam. Dat laatste verdoezelde de pijn van het missen van dat specifieke concert tenminste nog een beetje.
Over twee weken mogen we deze marteling nog een keer doormaken, want dan is óns festival Into the Great Wide Open op Vlieland. Vanaf 2011 zijn wel elk jaar gegaan, hebben wij Vlievrienden gemaakt die we inmiddels ook buiten Vlieland zien en zagen we elk jaar de oordoppen van Koosje Jans een maatje groter groeien…
We zijn er nog niet over uit hoe we over twee weken het weekend doorkomen: gaan we proberen mee te genieten op afstand, met het risico een minder dan slap-aftrekselgevoel over te houden of steken we onze kop in het zand en gaan Twitter, Facebook en NPO het hele weekend niet aan?
En het zou een anticlimax zijn om het hierna nog te hebben over het missen van Hollandse kaas (en dan niet de smakeloze Gouda die ze hier verkopen), hagelslag en literpakken yoghurt.